کد مطلب:19062 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

خداوند در آيه 17 سوره بقره منافقان را به چه چيز تشبيه كرده است؟

خداوند متعال در اين آيه چنين ميفرمايد «مَثَلُهُم كَمَثَلِ الَّذي استَوقَد ناراٌ فَلَما اَضاءَت ما حَولَهُ ذَهَبَ اللّهُ بِنُورِهِم وَ تَرَكَهُم في ظُلُماتِ لايُبصِرون» [مَثَل آنان [منافقان] همانند كسي است كه آتشي افروخته [تا در بيابان تاريك، راه خود را پيدا كند]، ولي هنگامي كه آتش اطراف او را روشن ساخت، خداوند [طوفاني ميفرستد و] آن را خاموش مي كند و در تاريكيهاي وحشتناكي كه چشم كار نميكند، آنها را رها ميسازد.]



در اين آيه سخن از منافقان است كه خود را در پس پرده نفاق پنهان ساختهاند؛ امّا سرانجام پرده نفاقشان دريده ميشود و آنان رسوا ميگردند.



منافقان به انساني تشبيه شدهاند كه تنها در بياباني تاريك، سرگردان است و ميكوشد به روشني آتشي راه نجات پيدا كند؛ امّا راه به جايي نمييابد و همچنان در سرگرداني و تاريكي بيابان تنها ميماند.



مَثَل منافقان، مثل انسانهاي گم گشته و سرگردان در بياباني تاريك و مخوف است. فرض كنيد مسافري شبانگاه از كاروان خود عقب ميماند و در بياباني تاريك، تنها گرفتار ميشود. اين مسافر نه نوري دارد نه روشنايي، نه دليلي دارد و نه راهنمايي، نه جادّه مشخّصي پيدا مي كند و نه قطب نمايي. از يك سو، ترس از دزدان و حيوانات درنده و از سوي ديگر ترس از هلاكت ناشي از گرسنگي و تشنگي او را به چاره انديشي و تلاش وا ميدارد. و به جستجو ميپردازد. مقداري هيزم فراهم ميكند و آنها را آتش ميزند، شعله آتش را بر بالاي دست ميگيرد و با شتاب به حركت در ميآورد. ناگهان وزش بادي تند شعلهاش را خاموش ميكند، تا بخواهد هيزمي جمعآوري كند و شعلهاي بيفروزد، اندك راهي را كه براي نجات خود طي كرده بود، هدر مي‎دهدو گم ميكند.



منافقان مانند اين مسافر تنها و ره گم كرده و از راه دور ماندهاند. اينان در روشنايي زندگي در ظلمت و تاريكي قرار گرفتهاند. از قافله انسانيّت و ايمان عقب ماندهاند. هيچ نشانه راهي ندارند. خداوند نور هدايت را از آنان گرفته و آنها را در تاريكي ترك نموده است .

---

مثالهاي زيباي قرآن ج 1


حضرت آيت الله مكارم شيرازي